Glinka bentonitowa – właściwości i zastosowanie

Glinka bentonitowa, nazywana także żywą glinką, to naturalny surowiec, który jest zasobny w takie minerały jak żelazo, magnez, wapń, krzem, aluminium, sód, tytan czy potas.

Żywą glinkę otrzymuje się z popiołu wulkanicznego wydobywanego z głębi ziemi. Nazwa bentonit pochodzi od złóż zlokalizowanych w okolicach Fortu Bentona w stanie Wyoming w Stanach Zjednoczonych. Glinkę bentonitową można kupić w sklepach zielarskich czy drogeriach. Cena 1 kg surowca wynosi około 40 zł.

Glinka bentonitowa jest surowcem bezpiecznym, wartościowym i wszechstronnym. Można ją stosować zarówno wewnętrznie, jak i zewnętrznie. Połączona z wodą wiąże toksyny, co sprawia, że stosowana jest przy odtruwaniu i oczyszczaniu organizmu.

Nie ma smaku i zapachu. Nie rozpuszcza się w wodzie, zaś po połączeniu z wodą pęcznieje. Żywą glinkę można stosować zewnętrznie w formie maseczek, kąpieli czy kuracji punktowych. Można też użyć glinki bentonitowej jako dezodorantu, a i wykorzystywać ją do codziennej higieny jamy ustnej.

Glinka bentonitowa działa na skórę oczyszczająco, odtłuszczająco i wygładzająco. Zwęża pory, usuwa zanieczyszczenia i toksyny nawet z głębokich warstw skóry. Ponadto wiąże wodę, przez co działa nawilżająco.

Wchłania także nadmiar sebum, zanieczyszczenia i martwe komórki warstwy rogowej. Ma działanie lekko ściągające. pomaga leczyć problemy skórne, takie jak wypryski (także alergiczne), trądzik, egzemę czy łuszczycę.

Przepis na maseczkę z glinki bentonitowej

Aby przygotować maseczkę z glinki bentonitowej, wystarczy łyżkę stołową glinki wymieszać z łyżką letniej wody. Miksturę nakłada się na twarz, szyję i dekolt. Zmywa po 20 minutach płatkiem kosmetycznym nasączonym letnią wodą.

Jak przygotować kąpiel z glinką bentonitową?

Aby przygotować kąpiel z glinką bentonitową, wystarczy wsypać pół szklanki glinki do wanny z ciepłą wodą. Po kwadransie trzeba spłukać ciało pod prysznicem. Glinka bentonitowa to również składnik kosmetyków. Pełni w nich funkcje wiążące. W połączeniu z olejami:

• nie dopuszcza do rozwarstwienia się warstw kremu,
• pełni funkcję zagęszczacza,
• zmniejsza odczucie lepkości i tłustości formulacji.

Bentonit jest wykorzystywany nie tylko w kosmetologii. To także składnik paszy dla zwierząt oraz odżywek i nawozów do gleby. Wykorzystuje się go także w produkcji olejów i żywności, a także papieru, produkcji środków czyszczących, farb i barwników.

Używany jest również w produkcji żywności. Glinka bentonitowa spożywcza jest dodatkiem do żywności o symbolu E558. Surowiec odnajduje się także w medycynie naturalnej

Znanych jest wiele rodzajów glinek (np. glinka kaolinowa, glinka illitowa). Każda ma unikalną kompozycję minerałów i właściwości. Niektóre stosuje się wyłącznie zewnętrznie. A glinka bentonitowa?

Z uwagi na silne właściwości wiążące, żywa glinka jest wykorzystywana do przeprowadzania kuracji detoksykujących. Stosowana wewnętrznie przyciąga, wiąże i usuwa metale ciężkie oraz toksyny, dzięki czemu oczyszcza i odtruwa organizm.

Pomaga przywrócić równowagę bakterii w jelitach (wykazuje działanie podobne do antybiotyków). To składnik wielu preparatów do detoksykacji.

Glinka bentonitowa bywa stosowana w przypadku problemów trawiennych (wiąże rotawirusy), infekcji (wykazuje działanie antybakteryjne) czy sytuacji, w których koniecznie bądź wskazane jest odtruwanie organizmu (usuwa metale ciężkie z organizmu). Warto wiedzieć, że redukuje wzdęcia i stymuluje perystaltykę.

Zwolennicy jej picia twierdza, że najlepsza jest glinka bentonitowa wapienna (dostępny jest także bentonit potasowy i sodowy), ponieważ jest najbardziej efektywna. Ma to związek z jej wyjątkowymi właściwościami przyciągania metali ciężkich.

Po spożyciu przemieszcza się wzdłuż układu pokarmowego, zbierając zanieczyszczenia i toksyny, ale i uwalniając minerały, w które jest szczególnie zasobna. Ostatecznie zostaje wydalona. Proszek nie jest wchłaniany przez organizm. Czy to jednak na pewno bezpieczne?

Ponieważ glinka bentonitowa zawiera substancje, które mogą być szkodliwe (np. arsen, ołów), w Polsce dopuszczono ją wyłącznie do użytku zewnętrznego. Jej spożycie wiąże się z ryzykiem nie tylko zatrucia szkodliwymi substancjami, ale i pojawieniem się skutków ubocznych, takich jak:

• bóle brzucha i wzdęcia,
• ograniczenie absorbcji leków i mikroelementów z pożywienia,
• eliminacja zdrowej flory bakteryjnej jelit.