Taniec electric boogie

Taniec electric boogie został stworzony w latach osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych XX wieku przez ludzi zamieszkujących wschodnie wybrzeże USA. Inspiracji tego tańca można doszukiwać się m.in. w pantomimie, animacjach poklatkowych na bardzo starych filmach czy w tańcu scenicznym Michaela Jacksona, od którego tancerze electric boogie zapożyczyli takie ruchy, jak sidewalk czy moonwalk. Niektórzy twierdzą, że electric boogie składa się na breakdance. Inni są zdania, że jest to odrębny i jeden z najciekawszych stylów tańca współczesnego.

Prawda jest taka, że breakdance bez electric boogie nie istnieje. Korzeni electric boogie należy doszukiwać się we francuskich i włoskich tradycjach pantomimy, kiedy to na ulicach miast pojawili się ludzie robiący dziwne rzeczy ze swoimi ciałami i pustą przestrzenią wokół siebie. Udawanie marionetki, znajdowanie się za wirtualną szybą lub wspinaczka po linie, której tak naprawdę nie ma, to tylko niektóre elementy stanowiące iskrę zapalną do rozwoju electric boogie.

W początkach XX wieku szybki postęp techniki pobudził wyobraźnie mimów i wkrótce pojawiły się ruchy przypominające taniec robota, które na stałe weszły do repertuaru dzisiejszego electric boogie i które zdobywały coraz większe grono sympatyków i naśladowców. Jednak właściwy styl taneczny rozwinęli czarni mieszkańcy Los Angeles dopiero w latach osiemdziesiątych, gdy popularność na parkietach zdobywały freestyle dance i good foot.

Muzyka lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych XX stulecia nie była jeszcze tworzona pod taniec electric boogie, dlatego tancerze zastanawiali się, jak to zmienić, aby ich styl tańczenia nabrał odpowiedniego „smaku”. Pierwsza muzyka electro ze swoimi krótkimi, urywanymi dźwiękami, mocnym rytmem i agresywnymi scratchami pojawiła się około 1980 roku. Szybko stała się właściwym podkładem dla tego niezwykłego tańca.

Obecnie electric boogie ustępuje popularnością breakdance’owi, ponieważ nie jest tak widowiskowe. Jako taniec kojarzony z robotyką od początku tańczony był do electro – muzyki o futurystycznym brzmieniu i wyraźnym rytmie, idealnym do wykonywania fal i tzw. zacinek. Pierwszym kawałkiem, który posiadał te cechy był utwór „Planet Rock” autorstwa Afrika Bambaataa, do dziś postrzegany jako niekwestionowany klasyk muzyki electro.

Taniec electric boogie zawiera dużo elementów poppingu. Popping jest stylem bliźniaczym electric boogie, jednak różni się od niego. Popping powstał w Kalifornii i rozwijał się niezależnie od electric boogie. Główne różnice polegają na sposobie tańczenia. Popping jest tańcem luźnym, zacinki mięśniowe służą akcentowaniu muzyki, a nie naśladowaniu ruchu maszyn. Electric boogie jest z kolei bardziej sztywne, tancerz stara się wykonywać ruchy jak najmniej naturalne dla człowieka, falując ciałem lub poruszając się w zwolnionym tempie.

Poniżej znajdziesz najważniejsze zasady, o których należy pamiętać przy nauce electric boogie:

• Bądź pewny siebie.
• Podczas tańca patrz przed siebie, nigdy w ziemię.
• Tańcz w rytm muzyki.
• Używaj jak największej powierzchni parkietu do tańczenia.
• Podczas tańca nie śpiesz się. Ruchy wykonuj dynamicznie i dokładnie w rytm muzyki.
• Nie bądź tancerzem bez wyrazu. Mimika twarzy też się przydaje.

Nauka tańca electric boogie jest żmudna i wyczerpująca. Do opanowania precyzji ruchów potrzeba wielu ćwiczeń i treningów. Kiedy jednak przychodzą pierwsze drobne sukcesy, taniec przynosi wiele satysfakcji. Jest odpowiednim stylem tanecznym dla fanów muzyki electro.