Karate

W XVII wieku chińska wyspa Okinawa została zaanektowana przez Japonię, a na rozwój karate miała wpływ kultura japońska. Ta sztuka walki pozostawała jednak ciągle w ukryciu, przekazywana z pokolenia na pokolenie. Na przełomie XIX i XX wieku miał miejsce rozkwit karate, wówczas przyjęła się również jego nazwa KARA-TE. W 1936 karate zostało włączone do kanonu japońskich sztuk walki i zyskało popularność jako jeden z narodowych sportów Japonii. Obecnie jest trenowane przez miliony osób na całym świecie. Dla wielu adeptów tej sztuki walki, karate to poniekąd przepis na życie. Ćwiczenia to nie tylko gimnastyka, ale i okazja do samodoskonalenia się i przezwyciężania trudności życiowych.

Panuje pogląd, że karate to sztuka obrony, a nie ataku. Mottem ćwiczących jest: „Karate nigdy nie uderza pierwsze”. Niezwykle istotne jest silne, wysportowane ciało, które stanowi broń adepta karate. Sprawność fizyczna i doskonale opanowane techniki karate pozwalają ćwiczącym czuć się pewnie. Do podstawowych technik należą usystematyzowane techniki uderzania, blokowania i kopania w różnych płaszczyznach. Inne chwyty karate to rzuty i dźwignie, ale znacznie rzadziej stosowane.

Trening karate to seryjne powtarzanie stopniowo coraz trudniejszych technik i ćwiczeń. Karateka musi nauczyć się synchronizacji ruchów, aż do momentu, gdy trenowane techniki będzie w stanie wykonywać wręcz odruchowo. Nie oznacza to jednak, że karateka nie ma panować nad swoim ciałem. Wręcz przeciwnie, adepci karate uczą się dyscypliny, opanowania, pokory, szacunku dla starszych, a także uprzejmości.

Należy wyróżnić różne strefy ataku. Są to:

• jodan (szyja i głowa),
• chudan (tułów),
• gedan (poniżej pasa).

Kiedy uderzenie jest wykonywane otwartą dłonią, powierzchnie uderzające to:

• shotei (wewnętrzna część dłoni blisko nadgarstka),
• shuto (zewnętrzna krawędź dłoni),
• haito (wewnętrzna krawędź dłoni blisko kciuka).

Gdy cios jest zadany pięścią, wyróżnia się trzy jego rodzaje w zależności od powierzchni uderzającej:

• seiken (zgięte palce do dołu, cios zadany powierzchnią u nasady palców),
• uraken (pozycja odwrotna niż w przypadku seiken, palce są zgięte, ale pięść jest odwrócona do góry),
• tettsui (dolna część pięści).

Podstawowe ciosy karate to:

• oi-zuki – cios ręką, która jest z przodu,
• gyaku-zuki – pchnięcie przeciwne,
• seiken jodan-zuki – pchnięcie pięścią w górę na strefę jodan,
• seiken chudan-zuki – pchnięcie pięścią na strefę chudan,
• seiken gedan-zuki – cios pięścią w dół na strefę gedan,
• sanbon-zuki – potrójne uderzenie trzech ciosów,
• tate-zuki – pchnięcie pięścią, tak zwany strzał z bicza,
• jun-zuki – pchnięcie z podparciem ciała,
• uraken shita-zuki – pchnięcie pięścią, która jest odwrócona,
• mawashi-zuki – pchnięcie okrężne (zwykle na jodan),
• furi-uchi – pchnięcie okrężne (zwykle na chudan),
• shotei morote-zuki – pchnięcie podwójne podstawą dłoni,
• yama-zuki – podwójne pchnięcie,
• morote-zuki – podwójne pchnięcie obiema rękami,
• tobi-zuki – pchnięcie z wyskoku.

Sztuki walki to więcej niż gimnastyka. Na przykładzie karate widać, że to również sposób na życie. Jeśli masz ochotę nauczyć się karate, poszukaj dobrego nauczyciela. Z pewnością nauczy cię czegoś więcej niż tylko ciosów i wykopów. Nie będą ci potrzebne wymyślne akcesoria do karate, wystarczy kimono i dobre chęci.