Kendo

Kendo jest sportem walki, który wywodzi się bezpośrednio z prawdziwej sztuki walki, szermierki bojowej, nazywanej kenjutsu, praktykowanej w Japonii począwszy od XI wieku (od czasów wprowadzenia do użytku miecza jednoosiowego o wygiętym kształcie). W 1886 roku cesarskim edyktem wprowadzono zakaz noszenia mieczy przez cywilów.

Sporty walki zrodziły się już w początkach XVII wieku, gdy po treningu szermierzy zaczęto wprowadzać urządzenia pozwalające na zadawanie ciosów, a tym samym na ćwiczenia technik kontaktowych i staczanie bezkrwawych pojedynków. Zastosowanie mieczy ćwiczebnych, najpierw drewnianych, a z czasem elastycznych konstrukcji bambusowych, pozwoliło ćwiczyć bardziej dynamicznie i prowadzić walki sparingowe.

Prekursorem miecza do kendo był Chuta Nakanishi, twórca i nauczyciel jednej ze znanych tokijskich szkół szermierczych w latach siedemdziesiątych XVII wieku. Mistrz Nakanishi uchodzi za twórcę samej nazwy kendo, gdzie ken oznacza miecz.

Miecz shinai stosowany w ćwiczeniach i walce kendo jest konstrukcją złożoną z czterech listewek (wykonanych z bambusa lub materiału syntetycznego), połączonych ze sobą kawałkami skóry i żyłką. Miecz do kendo jest elastyczny, umożliwia zadawanie przeciwnikowi cięć i pchnięć z dowolną siłą, zapewniając bezpieczeństwo, także w przypadku trafienia w niechronioną część ciała. Miecz do kendo może różnić się wagą i długością, jest używany do ćwiczeń i walki w zależności od płci i kategorii wiekowej zawodników.

Zbroja, nazywana kendo bogu, używana w japońskiej szermierce, składa się z następujących elementów:

• tare (fartuch) – osłona bioder; uszyta z wielowarstwowej, gęsto pikowanej tkaniny;
• men (maska) – osłona głowy, ramion i gardła; zbudowana z przesłaniającej twarz metalowej kratownicy z przymocowanym do niej pasem wielowarstwowej, gęsto pikowanej tkaniny, chroniącej głowę i ramiona;
• do (napierśnik) – osłona brzucha i piersi;
• kote (rękawice) – osłona dłoni i części przedramienia; uszyta z grubej, gęsto pikowanej wielowarstwowej tkaniny.

Zawody sportowe w kendo obejmują walki prowadzone wyłącznie przy użyciu mieczy bambusowych shinai. Celem walki jest trafienie przeciwnika w jedno z miejsc przewidzianych regulaminem. Obszarami ataku w kendo są chronione strefy ciała, jak np.: cięcie w środek głowy oraz w prawą i lewą skroń, cięcie w prawy lub lewy bok napierśnika, cięcie w prawe przedramię.

Przyznanie zawodnikowi punktu ippon jest określane przez regulamin; każde trafienie jest dokładnie oceniane przez zespół złożony z trzech sędziów pola walki. Nieprzyznawane są punkty w sytuacji, gdy obydwaj zawodnicy zadają trafienia jednocześnie (ai-uchi), nawet jeśli są one poprawne pod każdym innym względem. Walki kendo rozgrywane są w hali, w polu o kształcie kwadratu lub prostokąta o boku od dziewięciu do jedenastu metrów.

Kobiety od dawna uprawiały sztuki walki, takie jak judo czy aikido – poszukiwały w nich elementów skutecznej samoobrony. Kendo dla kobiet, w odróżnieniu od innych sportów, to nie tylko sposób na walkę ze stresem i poprawę kondycji fizycznej, to również trening pewności siebie.