Jive - historia tańca, jak tańczyć, kroki, muzyka, kostiumy

Jive powstał na początku XX wieku w Stanach Zjednoczonych. Do Europy dotarł w okresie II wojny światowej, gdy na Stary Kontynent przybyli żołnierze amerykańscy. Początkowo taniec funkcjonował pod nazwą jitterbug, dopiero z czasem nazwano go jivem.

Rytm jive’a przypadł do gustu klasom wyższym, jednak tańczone w nim figury już niekoniecznie. Dlatego też w 1944 roku Victor Silvester, nauczyciel tańca pochodzący z Anglii, opracował i ogłosił zasady tańca.

Już przed pojawieniem się jive’a istniały i cieszyły się popularnością podobne do niego tańce, takie jak: swing, boogie woogie czy tańce jazzowe. Jive może być tańczony w trzech różnych tempach: wolnym, średnim i szybkim.

Współczesny jive zawiera również elementy swingu. Od tancerzy wymaga świetnej kondycji i sprawności. Najbardziej charakterystycznym elementem jive'a są tzw. szybkie „kicki” i elastyczne akcje jazzowe.

Podstawowa figura w jivie składa się z sześciu kroków. Jive jest bardzo dynamicznym tańcem, pełnym zwrotów, wykopów i obrotów. Tancerze stoją wyprostowani naprzeciwko siebie.

Wszystkie kroki stawiają na podeszwie lub płasko, rozluźniając kolana. Partner obejmuje partnerkę prawym ramieniem, podobnie jak w rock and rollu. Jego lewa ręka i prawa ręka partnerki są połączone nieco wyżej niż w innych tańcach towarzyskich.

Następnie partner stawia lewą nogę w tył, partnerka prawą i stają bokiem do siebie. Powrót na lewą nogę z jednoczesnym przeniesieniem na nią ciężaru ciała obowiązuje oboje parterów.

W następnej kolejności partner lewą nogę stawia w bok, a prawą nogę zbliża do lewej. Partnerka zaś wykonuje odwrotnie kroki taneczne: prawa noga w bok, lewą nogę zbliża do prawej.

W tym czasie on: lewa noga w bok, prawa noga w bok; lewa zbliżona do prawej i znów prawa noga w bok. Partnerka tańczy odwrotnie. W jivie ciężar ciała spoczywa na przedniej części stopy, mięśnie nóg nie powinny być napięte, biodra powinny być luźne i delikatnie wysuwać się w kierunku nogi, która wykona krok.

Taniec towarzyski można ćwiczyć na trzy sposoby: w tempie wolnym (triple beat), w tempie średnim (double beat) oraz w tempie szybkim (single beat). Wybór jednego z nich uzależniony jest od tempa konkretnego utworu tanecznego, jak również stopnia zaawansowania tancerzy.

• rock - mały krok do tyłu lewą nogą i przeniesienie ciężaru ciała na prawą nogę (u kobiet jest to prawa noga do przodu i przeniesienie ciężaru ciała na lewą),
• chasse - dwa potrójne kroki w bok liczone na 3-i-4, 5-i-6.

Kroki podstawowe są liczone na 6, ale przy figurach może się to zmienić. Podstawowe kroki jive'a dla mężczyzny:

• 1 – lewa noga do tyłu (rock),
• 2 – przeniesienie ciężaru ciała na prawą nogę (rock),
• 3 – lewa noga w lewo (chasse w lewo),
• i – dołączyć prawą nogę do lewej (chasse w lewo),
• 4 – lewa noga w lewo (chasse w lewo),
• 5 – prawa noga pozostaje w miejscu, przeniesienie na nią ciężaru ciała (chasse w prawo),
• i – lewa noga w prawo (chasse w prawo),
• 6 – prawa noga w prawo (chasse w prawo).

Kroki jive dla partnerki:

• 1 – prawa noga do przodu (rock),
• 2 – lewa noga pozostaje w miejscu, przeniesienie na nią ciężaru ciała (rock),
• 3 – prawa noga w prawo (chasse w prawo),
• i – dostawić lewą nogę do prawej (chasse w prawo),
• 4 – prawa noga w prawo (chasse w prawo),
• 5 – lewa noga pozostaje w miejscu, przeniesienie na nią ciężaru ciała (chasse w lewo),
• i – prawa noga w lewo (chasse w lewo),
• 6– lewa noga w lewo (chasse w lewo).

Jive wykształcił także typowe dla siebie figury, takie jak: American Spin, Chasse Kontynuowane i Fall Away Rock.

Muzyka idealna do jive’a to muzyka latynoamerykańska , swingująca, o szybkim, synkopowanym rytmie. Jive'a tańczyć można także do muzyki rock and roll. Taniec towarzyski taki jak jive wymaga od tancerzy kondycji, koordynacji i dużego zgrania.

Wspólne tańczenie jive'a może dać partnerom dużo radości. Podczas turniejów tanecznych ten taniec latynoamerykański tańczony jest jako ostatni w kolejności. Wynika to z tego, że jest to taniec niezwykle energiczny, a zarazem męczący.

Ubiór w jivie jest przeważnie krótki, nie powodujący krępowania ruchów. Podobnie jak w większości tańców latynoamerykańskich, panuje większa swoboda w dobieraniu strojów niż w tańcach standardowych.

Tancerki powinny podkreślać żywiołowość układu tanecznego, zakładając stroje z mnóstwem frędzelków, cekinów, ozdobnych elementów, falban, tasiemek, które pod wpływem rytmicznego, szybkiego tańca falują na wszystkie strony.

Tancerz zgrany kolorystycznie z ubiorem pani powinien posiadać czarny strój. Buty dla tancerek to tradycyjne sandałki – jak we wszystkich tańcach latynoamerykańskich, natomiast u panów buty na specjalnie wyprofilowanym obcasie.