Siatkówka – walka z bólem

Ludzki organizm ma pewne ograniczenia, które widać szczególnie u zawodowych sportowców. Nawet najlepsze zaplecze trenerskie, sztab fizjoterapeutów oraz lekarzy nie jest w stanie uchronić ich przed kontuzjami. Przyjrzyjmy się urazom występującym w uwielbianej przez nasz naród grze zespołowej – siatkówce.

Nie należy ona do sportów kontaktowych, jednak znajduje się w czołówce dyscyplin zespołowych narażonych na urazy powstające przede wszystkim w wyniku przeciążenia aparatu ruchu, a także z przekroczenia fizjologicznego zakresu ruchu w sytuacjach dynamicznych.

Trening profesjonalnego zawodnika trwa 16-20 godzin w tygodniu, do tego należy dodać imprezy sportowe czy też sparingi. Daje to obraz ciała siatkarza, które jest poddawane ogromnym obciążeniom. Nie ma możliwości, aby profesjonalny zawodnik uniknął urazu.

Najczęściej spotykanym obrażeniem w tej dyscyplinie jest uraz stawu skokowego w postaci skręcenia lub zwichnięcia. Dynamika gry, ciągłe wybicia oraz lądowania przy akcjach ofensywnych lub defensywnych sprzyjają ich powstawaniu.

Szacuje się, że dolegliwości związane ze stawem skokowym stanowią połowę wszystkich urazów w tej dyscyplinie sportu, zaś częstotliwość występowania to 1/1000 godzin, wliczając w to treningi oraz zawody. Podczas tegorocznych rozgrywek Pucharu Świata reprezentant Polski, Grzegorz Łomacz, w meczu z Rosją niefortunnie poślizgnął się w grze obronnej i doznał skręcenia stawu skokowego.

Kolejnymi najczęściej spotykanymi kontuzjami wśród siatkarzy są urazy kolana. Aż 50 proc. profesjonalnych sportowców ma lub miało styczność z urazami stawu kolanowego. Powstają one przede wszystkim w wyniku zbyt dużych przeciążeń nakładających się w czasie wieloletniego procesu treningowego. W przypadku siatkarzy jest to tzw. „kolano skoczka”.

Oprócz zmian przeciążeniowych urazy powstają w wyniku dynamicznych ruchów, które przekraczają anatomiczny zakres ruchu. Do nich zaliczamy przede wszystkim zerwania oraz naderwania przedniego więzadła krzyżowego oraz uszkodzenia łąkotek. Przykładem może być Michał Kubiak, który doznał urazu stawu kolanowego i nie zagrał w sparingu z Argentyną tuż przed Pucharem Świata.

Trzecim miejscem narażonym na urazy w ciele siatkarza jest obręcz barkowa. Nie mało, bo aż 8-20 proc. urazów w tej dyscyplinie jest z nią powiązanych. Siatkarz spędza 16-20 godzin w tygodniu na treningach oraz rozgrywkach, przy czym w trakcie sezonu wykonuje około 40 000 ataków. Taka liczba ruchów ręki nad głową doprowadza przede wszystkim do zapalenia stożka rotatorów, neuropatii splotu ramiennego oraz przeciążenia mięśni stabilizujących łopatkę oraz staw ramienny.

Kolejną bardzo częstą przypadłością wśród siatkarzy jest ból pleców. Powtarzające się rotacje ciała oraz nadmierne wygięcia tułowia powodują naciągnięcie mięśni grzbietu, w szczególności odcinka lędźwiowego kręgosłupa. Ponadto często dochodzi do uszkodzeń krążka międzykręgowego, co także wpływa na powstający dyskomfort w postaci bólu.

Czołowy zawodnik reprezentacji Polski, Bartosz Kurek, ciągle zmaga się z bólami w odcinku lędźwiowym kręgosłupa. Dolegliwości bólowe, także jak w przypadku Kubiaka, nie pozwoliły Kurkowi zagrać w meczu sparingowym z Argentyną przed Pucharem Świata.

Urazów jest więcej, począwszy od skręceń i zwichnięć palców ręki, uszkodzeń nadgarstków, naciągnięcia mięśni dwugłowych uda, przywodzicieli, mięśni łydek i innych. Przeciążenia oraz intensywność treningów doprowadzają do tego, że człowiek wybitnie rozwinięty fizycznie oraz wspierany przez profesjonalne zaplecze i tak doznaje urazów.

Podczas widowiska sportowego widzimy młodych, silnych i sprawnych ludzi, którzy są dla nas przykładem waleczności nie tylko z przeciwnikiem, ale także ze swoim ciałem oraz bólem pojawiającym się w czasie całego procesu treningowego.