Tańce egzotyczne

Obecnie znane są różne rodzaje tańca brzucha. Tak zwany

taniec bollywood , spopularyzowany w hinduskich filmach, nawiązuje do tradycyjnych tańców orientalnych. Należy jednak pamiętać, że taniec brzucha nie wywodzi się z Indii. Jak wygląda podział tradycyjnych tańców orientalnych?

• Klasyczny taniec egipski (raqs sharqi) – ma on wiele twarzy, ale tańce klasyczne łączy wysoki stopień trudności oraz duża emocjonalność tancerzy. Do tańców egipskich zaliczają się: megance (przeznaczony dla kobiet) i tarab (najtrudniejsze w interpretacji tradycyjne pieśni arabskie).
• Klasyczny taniec turecki – charakteryzuje się dużą ruchliwością tancerki oraz elementami tańca romskiego. Pojawiają się podskoki, elementy akrobatyczne oraz ekspansywne ruchy bioder. Ruchy rąk tancerek są miękkie i płynne.
• Beledi (balady) – wywodzi się z tańca egipskiego i jest oparty na rytmach z grupy beledi. Beledi jest bardzo różnorodnym tańcem, może być pełen napięcia i wesoły.
• Drum solo – fragment występu scenicznego, podczas którego muzycy używają jedynie instrumentów perkusyjnych. W tym czasie tancerka swoim ciałem próbuje oddać uderzenia instrumentów. Rezultat może być zalotny i zabawny. Drum solo jest często punktem kulminacyjnym występu tancerki.
• Raqs assava – jest to taniec folklorystyczny, wykonywany z bambusową laseczką (czasami z dwoma lub trzema). Do odmian raqs assava należą: taniec z laską saidi (tańczą go zarówno kobiety, jak i mężczyźni) oraz taniec z laską beledi (jest to wesoły i swobodny taniec).
• Fellahi – taniec, który charakteryzuje się nawiązaniami do życia codziennego rolników.
• Debka (debke, dabke) – tradycyjny grupowy taniec liniowy, stanowiący element folkloru Libanu, Syrii, Palestyny i Jordanii.
• Raks tahtib (tahtieb) – męski taniec wywodzący się z Górnego Egiptu.
• Khaleegy – kobiecy taniec z regionu półwyspu Zatoki Perskiej. Typowe dla niego jest przerzucanie włosów z jednej strony ramion na drugą.
• Melaya Leff – taniec aleksandryjski, który wykorzystuje chustę do tańca brzucha, którą tancerka rozwija, po czym z powrotem zawija się w nią.
• Raks shamadan – taniec ze świecznikiem. Tancerka nosi kandelabr na głowie, co nawiązuje do jednego z weselnych zwyczajów.
• Ghawazee (gawazee) – taniec plemienia Romów, którzy zamieszkują Egipt.
• Andaluzyjski taniec arabski (muwaschahat, muashahat, muwashahat, taniec mauretański) – był tańczony podczas panowania Maurów w Hiszpanii (od VIII do XV wieku). W XX wieku taniec został zrekonstruowany przez Mahmouda Redę.

Taniec orientalny ciągle ewoluuje i na bazie tradycyjnych stylów pojawiają się nowe. Do najważniejszych należą:

• Faraoński taniec – współczesny taniec, wykorzystujący świece i skrzydła.
• Shaabi (shaábi, shaaby) – styl tańca orientalnego, który jest wykonywany do współczesnej muzyki arabskiej.
• Belly dance show (fantasy bellydance) – jeden z najnowszych rodzajów tańca brzucha.
• American Cabaret Style – powstał w XX wieku w Stanach Zjednoczonych. Jego cechą charakterystyczną jest efektowność i widowiskowość. Tancerka ma za zadanie podzielić się z widownią swoimi emocjami, czemu ma sprzyjać improwizacja. Typowe dla American Cabaret Style jest użycie woalu, taniec na podłodze oraz gra na saggatach.
• Tribal – połączenie tradycyjnego tańca brzucha z innymi gatunkami tanecznymi.
• Gothic belly dance (Raqs Gothique) – ciekawa mieszanka tradycyjnego tańca brzucha, subkultury gotyckiej oraz stylu tribal. Charakterystyczna dla tego tańca jest gotycka muzyka oraz strój.
• Bellywood – kombinacja tańca rodem z Bollywood i tańca orientalnego.

Obecnie kobietom uczącym się tańca orientalnego zwykle wystarcza ****chusta do tańca brzucha, ale strój i różne akcesoria mają duże znaczenie dla profesjonalnych tancerek. Zanim taniec orientalny zaczął się zmieniać i rozwijać, obowiązkowym strojem tancerek były długie, skromne suknie. W niektórych miejscach dozwolone były długie spódnice, gorsetowe kamizelki oraz chusty na biodra, ewentualnie na głowę. Publiczne odsłanianie brzucha było wówczas w Egipcie prawnie zabronione. Dziś tancerki wyglądają zupełnie inaczej. Do niedawna najbardziej popularnym strojem był bedleh, czyli szeroka, zwiewna spódnica, bogato zdobiony stanik, a także chusta lub pas. Taka kombinacja odkrywa dużo ciała i jest zakorzeniona w świadomości wielu osób jako charakterystyczny element tańca brzucha. Jednak w ostatnim czasie większym zainteresowaniem cieszą się stroje dwuczęściowe, znane także jako stroje kabaretowe, które z wyglądu przypominają czasem wieczorowe toalety. Stroje kabaretowe składają się z wąskiej spódnicy z rozcięciem i zdobionego stanika. Należy pamiętać, że tancerki wykonujące tańce tradycyjne nakładają długie suknie. Jakie rekwizyty towarzyszą występom?

• woale, czyli welony,
• fanveil – połączenie woalu z jedwabiu i wachlarza,
• skrzydła Isis,
• tamburyn,
• saggaty,
• veil poi – kombinacja ciężarków na sznurku z jedwabnym woalem,
• assava – laska z bambusa,
• shamadan – świecznik,
• lampiony lub świeczki,
• wachlarz,
• taca – do balansowania na głowie,
• talerz lub dzban,
• darbuka,
• chusteczki,
• miecz lub szabla.

Taniec brzucha ma wiele odmian. Różne rodzaje tańca mają typowe dla siebie figury, muzykę i stroje. Arabski taniec brzucha jest jednym z najbardziej rozpowszechnionych typów tańca orientalnego, ale po piętach depczą mu coraz to nowsze i bardziej wymyślne style.