Tańce standardowe

Tańce standardowe to grupa tańców prezentowanych na turniejach tańców towarzyskich. Zaliczają się do nich: walc wiedeński, walc angielski, tango, quick step i fokstrot. Charakterystyczny jest ubiór pary tanecznej: mężczyzna występuje we fraku i lakierkach, a kobieta w długiej, zwiewnej sukni i pantoflach na obcasie. Porządek tańców na turniejach tanecznych: walc angielski, tango, walc wiedeński, fokstrot i quick step. Ustandaryzowaniem wszystkich tańców i włączeniem ich do programu turniejowego zajęli się członkowie Imperial Society of Teachers of Dancing.

1. Walc wiedeński

Walc wiedeński stanowi szybszą odmianę walca. Tempo walca wiedeńskiego wynosi około 60 taktów na minutę, co przy nieparzystym metrum, zazwyczaj ¾, daje około 180 uderzeń na minutę. Dla walca wiedeńskiego charakterystyczne są obroty wirowe. Ten taniec towarzyski został wykonany po raz pierwszy w 1815 roku podczas kongresu wiedeńskiego – stąd jego nazwa. Do połowy XIX wieku stał się nieodłączną częścią balów na dworach prawie całej Europy, z wyjątkiem Anglii oraz Szwajcarii, gdzie długo się przed nim wzbraniano. Szczególne zasługi dla rozwoju walca miała muzyka tworzona przez znamienitych kompozytorów: Johanna Straussa i Piotra Czajkowskiego.

Walc wiedeński jest najstarszym turniejowym tańcem standardowym. Można go zaliczyć do tańców niezwykle eleganckich. Tańczony jest najczęściej do muzyki instrumentalnej. Ruchy w walcu wiedeńskim powinny być płynne i lekkie. Najtrudniejsze jest uzyskanie efektu ciągłego falowania. Na ten taniec składa się pięć podstawowych figur: krok zmienny, obrót w prawo, obrót w lewo, fleckerl w prawo i fleckerl w lewo. Walc wiedeński jest tańczony płasko. Kroki walca wiedeńskiego stawiane są na pięcie lub na przodostopiu, nie na palcach. Ruch pionowy tancerza i tancerki następuje poprzez pochylenie ciała, ugięcie kolan i samą długość kroku.

2. Walc angielski

Proste, rytmiczne ruchy i obroty świadczą o silnym pokrewieństwie z walcem wiedeńskim. Walc angielski, jak sama nazwa wskazuje, pochodzi z Anglii i po raz pierwszy został wykonany około 1910 roku w Londynie. Takt tańca wynosi ¾, tempo – około 30 taktów na minutę. Technikę i styl ustalono w 1921 roku. Walc angielski to taniec swingowy, wirowy. Na początku pierwszego uderzenia tańczy się go płasko, pod koniec zaczyna się akcja unoszenia. W drugim kroku kontynuuje się unoszenie, zaś pod koniec trzeciego opada. Bardzo często nawet pary turniejowe popełniają błąd, opadając w pierwszym kroku.

Tango - zdjęcia

Tango pochodzi z Argentyny.

zobacz galerię

Na turniejach tańca towarzyskiego walc angielski tańczony jest przez pary jako pierwszy z tańców standardowych. Na kryteria oceny sędziowskiej składają się unoszenia i opadania podczas każdego taktu oraz prawidłowe wykonanie wahadłowego ruchu przez parę. Niezwykle istotny jest sposób trzymania partnerów, który przez cały czas tańczenia nie powinien się zmieniać. Walc angielski jest tańczony w kontakcie, tzn. ciała tancerzy stykają się od bioder aż do mostka tancerki. Podstawowe figury to: obrót w prawo, chasse, wirówka, promenada, whisk, open telemark, tkacz, skrzydełko, wirówka w lewo, fallaway.

3. Taniec tango

Tango jest tańcem towarzyskim pochodzącym z Buenos Aires w Argentynie i Montevideo w Urugwaju. Obecnie istnieje wiele form tanga, np. tango argentyńskie z odmianami: tango vals, tango nuevo, tango milonga, a także tango amerykańskie, tango fińskie i tango międzynarodowe. Klasyczne tango argentyńskie jest tańcem charakteryzującym się improwizacją i bliskością partnerów. Liryka tang wyraża zazwyczaj smutek lub zawód miłosny. Tango wywodzi się z tradycji hiszpańskich habanery i flamenco, przeszczepionych na grunt Ameryki Południowej i zmieszanych z „candombe”, którą tańczyli i śpiewali na ulicznych paradach afrykańscy niewolnicy.

Tango argentyńskie oparte jest na improwizacji i nawet w ramach tej samej muzyki istnieją różnice w sposobie tańca. Najczęściej spotykanym stylem tańczenia tanga jest tango salon z kontaktem po prawej stronie i z lekkim otwarciem trzymania po stronie lewej. Istnieje też styl milonguero, znany również jako apilado, tango club lub confiterias, który jest tańczony z lekkim nachyleniem i stałym kontaktem górnej części ciał partnerów. Ma jednak stosunkowo ograniczony repertuar figur.

4. Taniec quick step

Quick step po raz pierwszy pojawił się w Anglii w pierwszej połowie XX wieku, będąc poniekąd szybką odmianą fokstrota. Charakteryzuje się metrum parzystym i tempem około 50 taktów na minutę. Quick step jest najszybszym tańcem standardowym – od dwóch do ośmiu kroków w takcie. Jest tańczony w trzymaniu zamkniętym. Należy do grupy tańców swingowych, jednak ze względu na szybkie tempo akcja swingowa jest mniej wyraźna niż w fokstrocie. Akcja swingowa to przyspieszenia i zwolnienia ruchu. Charakterystyczną cechą quick stepa są podskoki, sprawiające wrażenie jakby tańcząca para poruszała się ponad powierzchnią parkietu, oraz kicki, czyli wykopy nogami w powietrze.

5. Taniec fokstrot

Fokstrot jest amerykańskim tańcem towarzyskim. Do Europy dotarł około 1918 roku. Taniec ten ma metrum parzyste, rytm synkopowany i szybkie tempo. Nazwa tańca oznacza krok lisa i pochodzi od nazwiska aktora Harry'ego Foksa, który wprowadził do tego tańca kroki kłusujące. Fokstrot uważany jest za jeden z najtrudniejszych tańców i nazywany najbardziej wyczerpującym spacerem świata. Podobnie jak wszystkie tańce standardowe, fokstrota tańczy się w trzymaniu zamkniętym. Najważniejszą jego cechą jest połączenie otwartych figur z akcją swingową. Otwarte figury oznaczają, że na koniec taktu nie łączy się razem nóg. Para tańcząca fokstrota sprawia wrażenie jakby opadała podczas przyspieszeń akcji swingowej, a unosiła się podczas jej zatrzymań.

Efekt wydłużenia kroku uzyskuje się poprzez wciśnięcie stopy w parkiet, przerolowanie od pięt do palców i odbicie się od parkietu. Taniec fokstrot ma charakter progresywny – częściej partner idzie do przodu, a partnerka do tyłu. Kroki do przodu na ogół stawiane są od pięty w krokach wolnych, a od palców w krokach szybkich. Nogi zaczynają ruch od biodra. Wiele figur w fokstrocie jest wspólnych dla walca angielskiego. Niektóre są wspólne dla fokstrota i quick stepa.