Taniec popping

Taniec popping ma szeroką gamę ruchów, często dość niezależnych i różnych od siebie. Popping narodził się w Kalifornii jako taniec uliczny. Początkowo polegał na szybkim spinaniu i rozluźnianiu mięśni, tzw. pop – było to nietypowe wykonywanie w rytm muzyki w połączeniu z różnymi pozami i ruchami. Techniki używane w poppingu generalnie skupiają się na ostrych kontrastach, od bycia robotem, przez sztywność i duże rozluźnienie do płynności.

1. Style poppingu

Taniec popping został stworzony w 1974 roku przez przez Boogaloo Sama i jego brata Poppin Pete'a. Zainspirowani tańcem robota stworzyli coś zupełnie odmiennego i zaskakującego. Z poppingiem wiąże się wiele pomniejszych stylów oraz technik tanecznych. Popping, podobnie jak hip-hop, wymaga niezwykłej świadomości ciała. Każde zgięcie najmniejszego nawet stawu i umiejętność kontrolowania większości mięśni mają tu swoje znaczenie. Popping jest bardzo rytmicznym tańcem wykorzystującym specjalnie skomponowane utwory.

Style, które łączy się z poppingiem:

Zobacz film: "Wysiłek fizyczny - codzienna aktywność"

• botting/roboting – styl polegający na naśladowaniu ruchów maszyn i robotów;
• miming – styl, w którym popper udaje mima w rytm konkretnego bitu;
• ticking – trudna technika poppowania, przypominająca dźwięki wydawane przez wskazówki zegara (tik-tak);
• crazy legs – styl polegający na szybkim ruszaniu nogami;
• electric boogaloo – technika, w której popper sprawia wrażenie, że jest z gumy, wykonuje giętkie ruchy;
• animation – polega na odwzorowaniu bohaterów filmowych i naśladowaniu ich ruchów (wygląda jak animacja poklatkowa);
• vibrating – styl polegający na mocnym spinaniu mięśni, co wprawia je w drżenie;
• hitting – popping z podnoszeniem barków w górę;
• tutting – styl, który polega na wykonywaniu gestów oraz łączeniu ich na przykładzie figur geometrycznych.

2. Ruchy w tańcu ulicznym

Ruchy i techniki używane w poppingu polegają na silnych kontrastach ruchów, na tworzeniu z ruchów ściśle oddzielonych, ale płynnych elementów. Popping wymaga naśladowania zaangażowania ekspresyjnego i pracy mimiką twarzy tancerza. Ważne jest odpowiednie poruszanie dolnej części ciała na parkiecie – od podstawowego chodzenia i stąpania, do większej ilości złożonych, bardzo antygrawitacyjnych stylów floatingu i electric boogaloo. Inaczej niż w przypadku b-boyingu i ruchów wykonywanych w „parterze”, popping przedstawia tancerza w pozycji stojącej. Rzadko zdarza się, że tancerz schodzi do parteru na kolana, a jeszcze rzadziej kładzie się cały na parkiecie, by wykonać jakiś specjalny ruch.

Kroki poppingu, podobnie jak kroki hip-hopu, skupiają się wokół technik tanecznych zwanych „doing pop” lub „doing hit”. Te techniki taneczne oznaczają szybkie napinanie i rozluźnianie mięśni, co tworzy efekt szarpnięcia (pop lub hit) na ciele poppera. Popping wymaga świadomości ciała i może opierać się na specjalnych partiach ciała, tworząc warianty tańca w rodzaju: pop arm (pop ręką), leg pops (pop nogami), chest pops (pop klatką piersiową), neck pops (pop szyją). Zazwyczaj poszczególne popy przedstawiane są w regularnych odstępach czasu i muszą być wykonywane w rytm muzyki. Powoduje to, że taniec wydaje się bardzo rytmiczny i naturalny.