Tańce latynoamerykańskie

Tańce latynoamerykańskie to grupa tańców prezentowanych na turniejach tańców towarzyskich obok tańców standardowych. Do grupy tej zaliczają się: samba, rumba, cha-cha, paso doble, jive i salsa. Tańce latynoamerykańskie są najczęściej szybkie, dynamiczne, o wyrazistej muzyce. W tańcach latynoamerykańskich ważne są zmysłowe ruchy bioder, a także izolowanie górnej partii ciała od dolnej. Również ubiór jest inny niż w przypadku tańców standardowych. Mężczyzna nie musi zakładać fraka, ale kolor jego stroju powinien współgrać z barwą sukienki partnerki. Jeśli chodzi o obuwie, to panie zakładają sandałki, a panowie buty na obcasie.

1. Taniec samba

Samba jest tańcem brazylijskim. Prawdopodobnie wywodzi się z tańca plemiennego afrykańskich ludów Bantu. Samba tańczona jest po kole. Typowe tempo samby to około 56 taktów na minutę. W sambie nakładają się na siebie dwa rytmy: rytm synkopowany rozliczany jako „raz-i-dwa” oraz rytm składający się z czterech ósemek rozliczany jako „raz-i-dwa-i”. Podobnie jak w innych tańcach latynoamerykańskich, figury podstawowe można tańczyć w trzymaniu zamkniętym – prawa dłoń partnerki trzymana jest przez lewą dłoń partnera mniej więcej na wysokości ich wzroku, natomiast lewa ręka partnerki leży luźno na prawym boku partnera, prawa dłoń mężczyzny jest położona na lewej łopatce partnerki.

Figury mogą być również wykonywane w trzymaniu otwartym – prawa dłoń partnerki trzymana jest przez lewą dłoń partnera na wysokości bioder, lewa ręka partnerki oraz prawa dłoń partnera odprowadzone naturalnie do boku na wysokości barku. Samba ma charakter progresywny, tzn. tańcząca para szybko przemieszcza się po parkiecie. Zwana jest tańcem kochanków, ponieważ jest w niej bardzo dużo intymnych ruchów wyrażających uczucia. Ruch samby przypomina falowanie partnerów. By zwiększyć dynamikę i charakter tańca, ciało jest utrzymywane nad przednią częścią stóp. Charakterystyczny falujący ruch w sambie w znacznej mierze wypływa z pracy przepony, która polega na wypychaniu bioder do przodu i potem ich powrocie do tyłu.

Zobacz film: "Ladystyling"

2. Taniec rumba

Rumba to taniec latynoamerykański pochodzący z Kuby. Nazywana jest tańcem miłości lub tańcem namiętności. Rozliczanie rumby: raz, dwa, trzy, cztery. Rozliczanie tempa kroku podstawowego: wolny, szybki, szybki. Trzymanie w rumbie może być otwarte lub zamknięte, a ciężar ciała musi być stale utrzymywany nad palcami stóp. Chodzenie w rumbie odbywa się na nogach wyprostowanych w kolanach. Partnerka w tańcu kusi i wymyka się partnerowi, a mężczyzna prezentuje swoją wybrankę i pozornie podejmuje jej grę, choć tak naprawdę to on prowadzi.

Rumba jest tańcem wymagającym dobrej koordynacji ruchowej i znakomitej kondycji fizycznej, ale o wyrazie rumby nie decyduje jedynie technika, lecz również zmysłowość i zaangażowanie w taniec. Bohaterką tańca jest kobieta emanująca erotyzmem, to na niej skupia się uwaga. Rumba to taniec miłosny pełen namiętnych gestów i wężowych ruchów ciała. Tancerka, używając wszystkich swoich wdzięków, uwodzi mężczyznę – to patrzy mu w oczy, to znowu udaje, że go nie widzi, by wzbudzić w nim zazdrość, zniewolić go i całkowicie nad nim zapanować. Rumba wymaga odwagi i zmysłowości.

3. Taniec cha-cha

Cha-cha jest najmłodszym kubańskim, latynoamerykańskim tańcem towarzyskim o metrum parzystym i typowym tempie 32-33 taktów na minutę. Wywodzi się z rumby i mambo. Taniec cha-cha opiera się na kroku chassis, czyli kroku o formacie odstaw-dostaw-odstaw. Do tyłu wykonywane są tzw. back locki, w przód – lock stepy. W cha-chy trzeba mieć mocne i przeprostowane nogi, aby taniec wyglądał efektownie. W stylu i sposobie tańczenia cha-cha zmieniała się bardzo często. Jej autorem był Pierre Lavelle. Początkowo ważna była forma staccato, polegająca na ostrym zginaniu i prostowaniu kolan. Z czasem została zastąpiona łagodniejszą, lecz równie rytmiczną akcją nóg.

Forma tańczenia cha-chy została ustalona dopiero w 1953 roku. W tańcu akcentowana jest pierwsza i trzecia miara taktowa. Kroki wolne przeważnie wykonuje się, podobnie jak w rumbie, na przeprostowanych kolanach, zaś kroki szybkie na rozluźnionych. Główną zasadą techniczną są tzw. przeprosty – figury polegające na wyprostowaniu kolan na „raz” oraz w lock stepie. Charakterystyczne są kokieteryjne ruchy i umiarkowanie szybkie tempo.

4. Taniec paso doble

Paso doble z języka hiszpańskiego oznacza „podwójny krok”. Jest to taniec wywodzący się z Hiszpanii i tematycznie przypomina walki na arenie toreadorów z bykami, tzw. corridę. Mężczyzna występuje w roli toreadora, a partnerka odgrywa rolę byka. Muzyka do paso doble ma charakter marszowy i wyzwala narastające napięcie, by przez poszczególne akcenty wzbudzić entuzjazm w ostatnim uderzeniu. Typowe tempo tańca: 60 taktów na minutę. Paso doble jest bardzo widowiskowe, a tancerze specjalnie przygotowują się do rozpoczęcia, przyjmując pozy i wprowadzając nastrój. Paso doble wymaga dużych umiejętności i sztuki pełnej wyrazu. Każda część w muzyce kończy się mocno akcentowanym uderzeniem, na które tancerze przyjmują efektowną pozę, stanowiącą podsumowanie dotychczasowego etapu walki.

5. Taniec jive

Jive to taniec towarzyski powstały w Ameryce po 1910 roku. Do Europy dotarł z żołnierzami, początkowo pod nazwą „jitterbug” (ang. jitter – mieć tremę, mocno podskakiwać; bug – owad, pluskwa). Odmianą jive'a jest taniec boogie-woogie. Jive jest bardzo podobny do rock and rolla, to taniec szybki i dość dynamiczny. Kroki wykonywane są energicznie, a typowe tempo to 42-44 takty na minutę. Charakterystyczne cechy jive'a stanowią szybkie kopnięcia i elastyczne akcje jazzowe z typowym przeciąganiem pod koniec frazy rytmicznej. Tańcząc jive'a, ciężar ciała należy mieć przeniesiony na przód. Taniec jive jest bardzo męczący, dlatego na turniejach tańczony jest jako ostatni taniec latynoamerykański.

6. Taniec salsa

Salsa należy do tańców latynoamerykańskich i wywodzi się z Karaibów, szczególnie popularna jest na Kubie i w Ameryce Południowej. Salsa z hiszpańskiego oznacza sos lub smak pełen pikanterii. Narodziła się z fuzji rytmów afrokubańskich i karaibskich pod wpływem jazzu.

Salsa czerpie z wielu różnych stylów i w rozmaitych miejscach rozwijała się odmiennymi drogami. Z tego też względu powstały różne odmiany salsy, które mają inne kroki podstawowe, geometrię tańca, sposób prowadzenia partnerki czy ilość elementów akrobatycznych.

Salsa w odróżnieniu od większości tańców towarzyskich tańczona jest w miejscu. Tańcząca para nie przemieszcza się zbyt wiele po parkiecie, a obroty wykonywane są w miejscu. Salsę można tańczyć rozmaicie, umiejscawiając krok podstawowy w dwóch taktach. Przez większość czasu salsę wykonuje się w kontakcie, jednak bardziej zaawansowani tancerze pozwalają sobie często na sekwencję improwizowanych kroków solowych, które z z języka angielskiego określa się mianem shine steps. Salsa kubańska charakteryzuje się dość powolnym tempem wykonywania figur. Jest to raczej taniec chodzony niż oparty na krokach. Prowadzenie w salsie kubańskiej jest dość mocne i nie pozostawia partnerce wiele swobody na elementy stylingu.