Flamenco - historia, charakterystyka, strój, muzyka, zalety tańca flamenco

Flamenco pochodzi od Cyganów, którzy mieszkali w południowej części Hiszpanii. Taniec zmieniał się wraz z biegiem czasu, ale jego obecna forma jest znana od końca XIX wieku. Można w niej rozpoznać wpływy kultury arabskiej, hinduskiej, perskiej, żydowskiej, czy latynoskiej.

Trudno znaleźć informacje o pochodzeniu nazwy flamenco, niektórzy twierdzą, że jest ona związana ze słowem "flamma" (płomień, ogień). Inni natomiast, że z hiszpańskim "flamenco", który oznacza flaminga.

Porównują też ruchy ptaka do figur wykonywanych w czasie tańca. Nie brakuje też teorii o wywodzeniu się nazwy z języka arabskiego, która odnosi się śpiewu chłopów. Mimo tych sprzeczności, taniec flamenco jednoznacznie kojarzy się z ekspresją emocji, a także z dużym temperamentem.

Flamenco to żywiołowy taniec, w którym nie brakuje elementów improwizacji. Jego stałe elementy to rytm oraz palos (style flamenco zależne od muzyki). Poza tym, wygląd tańca jest zależny od tancerzy i podkreślenia przez nich wybranych części układu.

Flamenco zwykle jest tańczone solo, ale można wykonywać je również w parze lub w grupie. Taniec ten wyróżniają energiczne zwroty całego ciała i charakterystyczny ruch rąk (zwłaszcza u kobiet).

Większość tancerzy wybija też rytm dłońmi, palcami lub za pomocą dynamicznych ruchów. Z flamenco kojarzy się również miarowe tupanie, czyli zapateado. Tancerki i tancerze są bardzo zmysłowi, emocjonalni i bardzo energiczni.

Sztuką jest pogodzenie w jednym występie wymagającej techniki, energii i wyrazistej ekspresji przeróżnych uczuć, od smutku aż po radość. Przyjmuje się jednak, że spontaniczny taniec umożliwia osiągnięcie duende, czyli wzniosłego przeżycia oczyszczającego duszę.

Ubiór do tego tańca jest bardzo specyficzny i większość osób nie mających nic wspólnego z flamenco potrafi go opisać. Strój mężczyzny do flamenco jest czarny, granatowy lub ciemnobrązowy.

Składa się z białej koszuli, apaszki pod szyją, obcisłych spodni i kamizelki, a także z butów podobnych do obuwia tworzonego do jazdy konnej, z wysokimi obcasami. Ponadto, zwykle pan ma na głowie płaskodenny kapelusz, który często staje się elementem choreografii.

Strój kobiety do flamenco to szeroka spódnica lub suknia z wieloma falbankami, gorset, kolorowa chusta i buty na obcasie. Dodatkowo panie mogą posiadać wachlarz, grzebień lub kwiat.

Flamenco wyróżnia przede wszystkim muzyka, do której poruszają się tancerze. Zwykle jest wykonywana na gitarze, ale zdarzają się przypadki użycia fletu, skrzypiec czy wiolonczeli.

Bardzo ważną rolę odgrywa rytm, wybijany przez tańcerzy i śpiewaków. Podkreślają go poprzez klaskanie, pstrykanie palcami, uderzanie dłońmi o pudła lub za pomocą kastanietów. Wyróżnia się różne style muzyki do flamenco:

• solea (dość wolne tempo),
• zambra (bardziej zmysłowa),
• alegria (szybkie tempo),
• petenera (melancholijna),
• buleria (żywiołowa).

Powszechnie znane jest powiedzenie, że flamenco nie jest proste do nauki, ponieważ wiąże się ze skomplikowaną rytmiką. Nauczyciele są jednak zdania, że można bez problemu poznać ten rodzaj tańca, jeżeli mamy dużo cierpliwości i zapału.

Na początku nie ma konieczności wykonywania wszystkich układów bezbłędnie, ważniejsze są korzyści z aktywności fizycznej. Osoby, które uczą się flamenco zwracają uwagę na znaczną poprawę kondycji fizycznej, a także na wzmocnienie mięśni nóg i grzbietu.

Jednocześnie bardziej poznają własne ciało, nabierają pewności siebie, a kobiety - czują się znacznie bardziej kobieco. Ruch przy muzyce ułatwia relaks i oderwanie się od codziennych zmartwień, a także wyzbycie się negatywnych emocji. Z kolei po wysiłku pojawiają się endorfiny, radość i siła do działania.