Tango - historia, charakter, rodzaje
Tango to taniec jedyny w swoim rodzaju, nieporównywalny z jakimkolwiek na świecie, pociągający i budzący wiele emocji. Jest jednym z najbardziej ekspresyjnych i narodowych symboli Argentyny i jej mieszkańców. Taniec tango znają ludzie na całym świecie. Obecnie istnieje wiele form tanga, m.in. vals, milonga, nuevo. Ze względu na swoją genezę tango można określić mianem tańca socjalnego. Początkowo tańczono tango w podrzędnych lokalach i domach publicznych.
1. Historia tanga
Tango narodziło się w Argentynie w drugiej połowie XIX wieku. Na początku tańczyli je napływający masowo do Ameryki Południowej emigranci poszukujący wolności i przestrzeni. Mężczyźni przechadzali się tanecznym krokiem po lokalnych knajpach i domach publicznych. Milongom (imprezom tanecznym) akompaniowali uliczni grajkowie, tworząc melodyczne, trwałe formy. Początkowo tańczono w podrzędnych lokalach; popularność tanga ciągle rosła, zwłaszcza dzięki pociągającej muzyce.
Styl ten powstał około 1900 roku w Montevideo i Buenos Aires, dziś nosi nazwę tanga argentyńskiego. Podłoże, na którym tańczono, narzuciło tangu specyficzny krok. W tańcu tym nie jest ważny sam taniec, a bardziej sposób chodzenia. Nie dało się bowiem wykonywać innego rodzaju sekwencji tanecznych na zakurzonym trotuarze w dzielnicach biedoty.
Tango miało w Europie wielu przeciwników, najwięcej pośród stróżów publicznej moralności. W purytańskiej Wielkiej Brytanii, wciąż jeszcze znajdującej się pod wpływami wiktoriańskiego stylu życia, ten taniec towarzyski został zakazany w 1907 roku. We Francji rzecz miałaby się pewnie podobnie, gdyby nie salonowa ewolucja tanga, które straciło nieco na swym namiętnym charakterze.
Władze Nowego Jorku również niechętnie przyjmowały do wiadomości rosnącą popularność tanga, tyle że w Ameryce częściej tańczono inną nowinkę – wolny od erotycznych skojarzeń ragtime. Obecnie tango wróciło na salony i cieszy się dużą popularnością osób w każdym wieku.
2. Charakterystyka tango
Tango nie jest tańcem opartym na choreografii. Można określić je jako język ciał partnerów. Zaproszenie do tańca rozpoczyna się za pomocą wzroku. Gdy spojrzenia partnerów się skrzyżują, partnerka nie może odmówić tańca mężczyźnie. Tango za każdym razem jest swobodną improwizacją, którą kieruje mężczyzna. To właśnie on decyduje w tańcu o krokach i figurach.
Taniec wytwarza między partnerami więź ciał i dusz, jest formą dialogu bez słów. Mężczyzna decyduje o każdej fazie tańca, kobieta musi wsłuchać się w jego oczekiwania i niejako poddać się w tańcu męskiej dominacji. Język tanga jest uniwersalny i dlatego na całym świecie tańczy się ten taniec tak samo.
Nauka tanga wymaga od osoby, która dopiero rozpoczyna pierwsze kroki, dużo cierpliwości i wytrwałości, ponieważ lekcje tanga powinny trwać minimum trzy miesiące. Przed rozpoczęciem kursu warto zastanowić się, czy naprawdę chce się tańczyć tango i nauczyć się go.
Rekomendowane przez naszych ekspertów
3. Rodzaje tanga
Istnieją różne typy tanga, każdy charakteryzuje się swoim stylem. Tango milonga polega na tańcu w przytuleniu partnerów do siebie, prowadząc tajemniczy dialog. Komunikacja między tancerzami zaczyna się jeszcze na kilka sekund przed rozpoczęciem tańca.
Podczas milonga pary płynnie poruszają się po okręgu w jednym kierunku, nie przeszkadzając sobie wzajemnie. Tango vals jest rodzajem tańca argentyńskiego, który tańczony jest w rytmie walca. Tango nuevo jest formą tanga argentyńskiego łączącego elementy jazzu i muzyki poważnej, nazywane czasami neotangiem.
Tango argentyńskie z roku na rok cieszy się coraz większym zainteresowaniem wśród młodych osób. Ma na to na pewno wpływ charakter i atmosfera tańca oraz pełna niepokoju muzyka. W tańcu towarzyskim wymagane jest odpowiednie trzymanie i ustawienie obojga partnerów. Kroki tanga, które nierzadko mogą kojarzyć się z szaloną plątaniną nóg, w rzeczywistości nie są trudne, a opanowanie ich daje niesamowitą satysfakcję.
