Historia szermierki
Szermierka to sport walki z użyciem broni białej. Jest to sport olimpijski podzielony na trzy konkurencje: szablę, szpadę i floret. Konkurencje te różnią się także miejscem trafienia. W szpadzie punktowane są ciosy w całe ciało, w szabli w górne partie ciała, a we florecie tylko w tułów. Korzenie szermierki sięgają starożytności i walk z użyciem różnych rodzajów broni siecznej. Nowożytną szermierkę zapoczątkowano w XIX wieku i jest ona bezpośrednią kontynuacją XVIII-wiecznej, francuskiej szkoły fechtunku.
1. Historia szermierki w starożytności
Sztuki walki z użyciem broni siecznej sięgają czasów prehistorycznych. Pierwsze rodzaje broni to maczuga, oszczep i topór. W epoce brązu zaczęto posługiwać się mieczem i tarczą. Już Rzymianie zauważyli jednak, że znacznie bardziej niebezpieczne są rany kłute niż cięte, gdyż w wyniku pchnięcia mieczem można uszkodzić ważne narządy wewnętrzne, natomiast cięcia łatwiej jest zablokować. Co więcej, uniesienie ramienia podczas zadawania cięcia odsłania nas na pchnięcie przeciwnika. Zasady te zastosowano we włoskiej i francuskiej szkole fechtunku w XVI wieku.
2. Historia szermierki w średniowieczu i renesansie
Pierwsze zapiski o szkołach fechtunku datowane są na XII wiek. W późniejszym czasie bogaci patroni płacili nauczycielom szermierki za pisanie książek na temat tej sztuki walki. Z początku szermierka zakładała zastosowanie miecza i małej tarczy, lecz w XVI wieku większą popularnością cieszył się rapier. Od XV wieku szermierkę utożsamiano ze stanem rycerskim i szlachtą, a z czasem rosnąca w siłę burżuazja zaczęła także opłacać lekcje fechtunku, aby awansować na drabinie społecznej. W XVI wieku pojawiła się terminologia związana z szermierką, która obowiązuje do dziś.
3. Historia szermierki w czasach nowożytnych
Od XVII do XIX wieku popularne były pojedynki mistrzów fechtunku, które bardzo często kończyły się śmiercią jednego z uczestników. W XVIII wieku we Francji pojawił się floret, który pozwalał na zadawanie szybkich i efektownych pchnięć. Był on mniejszy i bardziej bezpieczny niż miecz, co nadało szermierce bardziej elegancki charakter. W XIX wieku pojedynki z użyciem broni białej postrzegane były jako sprawa honoru. Oprócz floretu, do użycia weszła szabla. Klasyczną szermierkę zapoczątkowały szkoły fechtunku we Włoszech i Francji. Pierwsze igrzyska olimpijskie, na których pojawiły się trzy konkurencje szermierki, czyli floret, szabla i szpada miały miejsce w 1896 roku. Po I wojnie światowej tradycja pojedynków zaczęła zamierać. Arystokracja wciąż uczyła się fechtunku, jednak w miarę jak zaczęła przechodzić do historii, szermierka coraz bardziej przeradzała się w zwykłą dyscyplinę sportu. W 1936 roku podczas pojedynku na szpady sędziów zastąpiono aparaturą, która dawała sygnał, gdy zawodnik został trafiony, a z czasem system, który obowiązuje do dziś wprowadzono również w przypadku szabli i floretu.
Historia szermierki pokrywa się z historią walk z użyciem broni siecznej. Z początku traktowana jako atrybut szlachty i arystokracji, znajomość techniki fechtunku przekształciła się w dyscyplinę olimpijską.