Łyżwiarstwo synchroniczne
Łyżwiarstwo synchroniczne to stosunkowo młoda, ale i szybko rozwijająca się dyscyplina sportowa. Jej początki sięgają 1954 roku, kiedy to Amerykanin Richard Porter założył zespół „Hockettes”, który początkowo występował tylko na meczach hokejowych. Pierwsze oficjalne Mistrzostwa Świata w Łyżwiarstwie Synchronicznym odbyły się już w 2000 roku. Międzynarodowa Unia Łyżwiarska poczyna starania, by na olimpiadzie łyżwiarstwo synchroniczne było dyscypliną pokazową.
1. Historia łyżwiarstwa synchronicznego
Początki tej odmiany łyżwiarstwa figurowego sięgają lat 50. XX wieku, kiedy to Richard Porter założył grupę określaną mianem zespołu łyżwiarstwa precyzyjnego. Konkurencja ta rozwijała się przez kolejne lata w USA, a w latach 80. także w Kanadzie, Austrii i Japonii. Obecnie łyżwiarstwo synchroniczne jest najbardziej popularne w krajach skandynawskich. Jako jedna z kategorii jazdy figurowej, dyscyplina ta została oficjalnie zakwalifikowana przez ISU dopiero w 1996 roku. Kiedyś łyżwiarki figurowe były tylko cheerleaderkami, występującymi na meczach hokejowych, teraz zespoły formacji synchronicznych konkurują ze sobą w zawodach. W sezonie 2005/2006 Mistrzostwa Świata odbyły się w Pradze, natomiast Mistrzostwa Świata Juniorów, w których wystąpiła ekipa polska – Amber Dance, zorganizowane były w Helsinkach.
2. Formacje i program łyżwiarstwa synchronicznego
Jazda figurowa na lodzie jest reprezentowana przez formacje synchroniczne. Zawody rozgrywane są w czterech kategoriach wiekowych: juvenile, novice, junior oraz senior. Drużyny składają się z od 12 do 16 zawodników w formacjach novices i juniorskich. W formacjach seniorskich (od 16 do 20 osób) płeć nie ma znaczenia, łyżwiarze do wybranej wcześniej muzyki prezentują swoje programy (krótki i dowolny). Członkowie formacji juniorskiej muszą mieć pomiędzy 12 a 18 lat. Drużyny synchroniczne są również jedną z konkurencji wrotkarstwa artystycznego.
W łyżwiarstwie synchronicznym występuje znacznie mniej skoków (mogą być wykonywane tylko przez część drużyny w tzw. izolacji). Takie elementy jazdy figurowej na lodzie, jak spirale i piruety, są znacznie ograniczone w formacjach synchronicznych. Łyżwiarze figurowi wykonują kroki oraz inne elementy, tworząc określone pozy, np. blok, linię, młynek, intersekcję. Te nietypowe figury akrobatyczne wymagają precyzyjnej na uki jazdy na łyżwach figurowych. Jest to najbardziej widowiskowa dyscyplina łyżwiarstwa.
Łyżwiarstwo synchroniczne staje się coraz bardziej popularną dyscypliną sportową w Polsce. Rośnie bowiem liczba osób, które kibicują zawodnikom i same próbują posiąść umiejętności łyżwiarskie. Nauka łyżwiarstwa to ambitne zajęcie, ale mimo to zainteresowanie tą dyscypliną rośnie. W sezonie 2007/2008 odbyły się zawody ogólnopolskie w Opolu, w których 1. miejsce zajęła drużyna Amber Dance z Gdańska. W kraju trenuje już kilka drużyn łyżwiarskich. Formacje juniorskie istnieją w Toruniu i Opolu. Miejmy nadzieję, że będą mieli okazję reprezentować Polskę na igrzyskach olimpijskich.