Drum solo

Drum solo stanowi odmianę tańca brzucha. Wykonywane jest do tła muzycznego, opartego na instrumentach perkusyjnych, takich jak bębny, dumbek, tabla czy saggaty. Drum solo przez niektórych nie jest uznawane za osobny styl taneczny, a jedynie fragment występu tanecznego. Tancerka podczas drum solo próbuje własnym ciałem zilustrować dźwięk instrumentów, tworząc zabawny, a niekiedy także zalotny efekt. Ruchy w tym tańcu, pochodzące od poppingu i lockingu odznaczają się niezwykłą dokładnością wykonania. Dzięki wszystkim swoim elementom, drum solo staje się widowiskiem efektownym i ciekawym dla widzów.

1. Co to jest drum solo?

Drum solo to określenie tańca wykonywanego do muzyki wyłącznie na instrumentach perkusyjnych. Przez niektórych drum solo uważane jest za oddzielny styl taneczny, przez innych – za fragment występu scenicznego tancerki brzucha. Ze względu na swoją widowiskowość drum solo stanowi zazwyczaj kulminacyjny punkt programu choreograficznego. Wykonywane jest we wszystkich stylach i odmianach tańca brzucha. Drum solo charakteryzuje się dużą ruchliwością tancerki. Nie jest to taniec statyczny. Nie brakuje w nim figur odzwierciedlających temperament osoby tańczącej, takich jak podskoki, ekspansywne ruchy bioder, a nawet elementy akrobatyczne. Ruchy rąk są miękkie i płynne. Drum solo w połączeniu z innymi stylami tanecznymi cieszy się coraz większą popularnością wśród tancerzy.

2. Taniec brzucha

Taniec brzucha jest sztuką pochodzącą z terenów Bliskiego Wschodu i Afryki Północnej. Inaczej nazywany bywa tańcem orientalnym bądź tańcem arabskim. Wykonywany jest głównie przez kobiety. Taniec brzucha, z angielskiego belly dance, nie jest tańcem sformalizowanym, jak np. walc czy tango, gdzie występuje jeden powszechnie uznany kanon dotyczący muzyki, kroków, figur i sposobu ich wykonywania. Taniec orientalny wykonuje się solo lub w grupie. Nazwa „taniec brzucha” nie jest nazwą oryginalną. W krajach arabskich taniec ten nazywa się raqs sharqi, co można przetłumaczyć jako taniec wschodni. Najistotniejszą rzeczą w tańcu wschodnim jest jak najbardziej dokładne przedstawienie muzyki za pomocą ruchów ciała. Poszczególne instrumenty są zazwyczaj interpretowane przez pracę różnych partii mięśni, np. melodię akordeonu oddaje się za pomocą ruchów korpusu, bioder oraz miednicy.

Zobacz film: "Wysiłek fizyczny - codzienna aktywność"

W tańcu orientalnym bardzo ważne jest izolowanie od siebie poszczególnych części ciała i partii mięśni. Elementem charakterystycznym dla tańca brzucha są tzw. shimmies, czyli grupa ruchów wprawiających całe ciało tancerki bądź jakąś jego część, np. biodra, ramiona lub nogi, w drżenie. Właściwe ruchy mięśni brzucha występują bardzo rzadko i jest ich tylko kilka – fala brzucha, shimmy przeponowe, popy, locki mięśni brzucha. Praca mięśni brzucha stanowi często wykończenie ruchów bioder lub klatki piersiowej. Belly dance jest sztuką żywą, która ciągle się rozwija i zmienia. Zakres wykonywanych ruchów i figur różni się w zależności od kraju, dlatego często wyróżnia się style narodowe. Dla laików różnice te są jednak trudno zauważalne. Tancerki często wykorzystują różnorakie rekwizyty, których użycie zwiększa możliwość ekspresji i uatrakcyjnia występ.

3. Akcesoria do tańca brzucha

Początkowo taniec orientalny wykonywano w długich, zakrywających prawie całe ciało sukniach z nielicznymi zdobieniami. W niektórych krajach Wschodu strój tancerki składał się z długiej spódnicy, chustki przewiązywanej przez biodra, gorsetu oraz chusty na głowę. Co ciekawe, tancerki nie występowały z nagim brzuchem. Od tego czasu strój do belly dance uległ diametralnej zmianie. Do niedawna najbardziej popularnym strojem tancerki brzucha było tzw. bedleh – bogato zdobiony stanik, szeroka zwiewna spódnica oraz pas lub chusta. Strój miał eksponować ciało i być zdobiony haftami, cekinami oraz frędzlami. Obecnie triumfy święcą stroje dwuczęściowe, składające się z bogato zdobionej góry w formie stanika, dopasowanej spódnicy z efektownym rozcięciem lub spódnicy przylegającej do bioder, a stopniowo rozszerzającej się od kolan ku dołowi. Niekiedy tancerka dodatkowo ubiera rękawki lub opaskę na włosy.

Akcesoria, które często są wykorzystywane przez tancerki brzucha:

• woale – wywodzą się z tańca egipskiego, mogą mieć kształt prostokąta lub półkola;
• skrzydła Isis – jeden z najbardziej widowiskowych rekwizytów, ogromne wachlarze materiału doczepione po bokach ramion tancerki;
• fanveil – połączenie wachlarza i jedwabnego woalu;
• laska – wykonana najczęściej z bambusa, zagięta na końcu na półokrągło, z bogatymi ozdobami;
• taca – używana do balansu na głowie, często stawia się na niej zapalone świeczki;
• dzban – rekwizyt charakterystyczny dla tańców folklorystycznych;
• wachlarz – zaczerpnięty z flamenco;
• miecz lub szabla – rekwizyty do balansowania na głowie, biodrach, brzuchu i ramieniu.

Taniec brzucha i jego odmiany, takie jak drum solo czy beledi, zyskują na Zachodzie coraz większą popularność. Ich kolebką są jednak kraje arabskie, głównie Egipt, Liban i Turcja. W niektórych państwach Wschodu taniec orientalny jest oficjalnie zabroniony z powodów moralno-religijnych.