Balet i jazz
Jazz to taniec, który mimo swojej nowoczesności, pełnymi garściami czerpie z tańca klasycznego, a przede wszystkim z klasycznego baletu. Swoboda ruchów tancerzy, którzy wybrali jazz, jest okupiona godzinami ćwiczeń i wieloma treningami, równie wyczerpującymi i angażującymi, jak klasyczny balet. Aby zostać tancerzem, niezależnie od tego, czy fascynuje nas taniec współczesny, czy klasyczny, trzeba dużego uporu i gotowości do poświęceń. Trenowanie tańca to jednak świetny sposób na odchudzanie, dobrą kondycję i zdrowie.
Zobacz film: "Wpływ sportu na zdrowie"
1. Balet klasyczny
Balet jako taniec klasyczny jest formą widowiska, która wywodzi się z włoskich maskarad, oper baletowych i dramatów baletowych. Początkowo tematyka widowisk była mitologiczna, a na scenie można było zobaczyć zarówno taniec, śpiew, jak i pantomimę. Dopiero w drugiej połowie XVIII wieku balet pozbawiono partii śpiewanych.
Balet klasyczny składa się ze ściśle określonych ruchów ciała tancerzy, dodatkowo utrudnionych faktem, że tańczyć należy na palcach (służą do tego specjalne buty do tańczenia – pointy). Taniec może być wykonywany solo, grupowo lub parami. Skodyfikowane ruchy taneczne obejmują:
- określone pozycje rąk i głowy (np. arabesque),
- określone pozycje nóg (np. devant),
- podskoki i piruety (np. cabriole, tours),
- przysiady (np. plié),
- kroki baletowe (np. entrechat).
W balecie klasycznym obowiązującym strojem na występy jest tzw. paczka klasyczna, nazywana także klasyczną tutu. Tutu to rodzaj sukienki – w przypadku klasycznego baletu jest sztywna i odsłania ona całe nogi tancerki. Najbardziej znanym przykładem baletu klasycznego jest „Jezioro łabędzie”.
Balet romantyczny różni się od baletu klasycznego większym znaczeniem emocji w tańcu. Klasyczny balet zwraca przede wszystkim uwagę na wirtuozerię wykonania wszystkich ruchów z największą możliwą dokładnością, emocje grają tu rolę drugoplanową. Kostiumy tancerzy romantycznych także różnią się od klasycznych – romantyczne tutu są bardziej zwiewne i dłuższe, sięgające nawet do połowy łydek.
2. Balet współczesny
Współczesny balet ukształtował się w XX wieku, jako reakcja na schematyczne układy taneczne klasycznego baletu. We współczesnej formie tańca baletowego jest większa swoboda – zarówno w ruchach tancerzy, jak i ich strojach. Także tematyka widowiska jest szersza – nie są to już „tylko” uczucia, ale także np. zagadnienia filozoficzne. Balet współczesny łączy elementy:
- baletu klasycznego,
- tańca akrobatycznego,
- tańca modern,
- tańca towarzyskiego.
Balet współczesny wygląda swobodniej, mniej „technicznie” niż balet klasyczny, choć wykorzystuje część jego ruchów (najczęściej w bardziej swobodnych zestawieniach). Każdy z nich wymaga dużych umiejętności, wielu godzin ćwiczeń i doświadczenia. Wielu tancerzy mówi, że współczesna odmiana baletu jest równie trudna jak odmiana klasyczna, właśnie ze względu na pozorną „swobodę”, która powinna być widoczna w tańcu.
3. Taniec jazzowy
Taniec jazzowy wyrósł z baletu jako techniki tańca, ale jego „bazą” jest muzyka. Jazz jest muzyką improwizacji, niosącą za sobą wielki ładunek emocji. Jego swoboda jest widoczna także w tańcu. Jazz to także synkopowany, parzysty rytm, sprawiający, że taniec jazzowy jest tańcem trudnym, o charakterystycznym rozłożeniu akcentów w czasie ruchu.
Taniec jazzowy łączy w sobie elementy:
- baletu,
- modern dance,
- tańca współczesnego.
Cechy charakterystyczne tańca jazzowego to:
- izolacje – niezależne ruchy różnymi częściami ciała,
- kontrakcje – ruchy ciała pochodzące z tańca hip-hop.
- możliwość improwizacji,
- ekspresywność,
- swoboda ruchów,
- pozycje na stojąco, na kolanach, na leżąco czy w przysiadzie.
Już w czasie, kiedy jazz stawał się popularnym tańcem, zaczęły pojawiać się jego charakterystyczne odmiany, takie jak lirycal jazz, latin jazz i modern jazz. Wśród tych odłamów istnieją obecnie także różnorodne nurty stylu jazzowego.
Komentarze