Taniec hinduski
Taniec hinduski jest tańcem religijnym pochodzącym z terytorium Indii. Klasyczne tańce indyjskie dzieli się na siedem podstawowych stylów. Cztery z nich pochodzą z południa kraju, to Bharatanatjam, Kathakali, Kućipudi, Mohini Attam, a trzy z północy: Kathak, Manipuri, Odissi. Wszystkie wymienione tańce są niepowtarzalne. Każdy z nich charakteryzuje się odrębną formą ekspresji oraz szczegółowymi technikami pochodzącymi z zawodowych szkół. Co łączy różne tańce hinduskie?
1. Legenda tańca indyjskiego
Jedna z hinduskich legend opowiada, że tańczący bóg Śiwa stworzył świat. Bóg przybrał wtedy postać Pana tańca, a tajniki jego tańca zostały opisane w jednym z traktatów indyjskich. Traktat ten jest nadal podstawowym podręcznikiem wszystkich form hinduskiego tańca klasycznego. Są to więc tańce sakralne, silnie związane z mitologią indyjską. Hindusi samo pochodzenie tych tańców uznają za święte. Ciekawostką jest to, że taniec hinduski początkowo był wykonywany przez specjalnie wyszkolone tancerki-kapłanki. Taniec służył uwolnieniu duszy od świata materialnej ułudy. W tańcu dusza łączyła się z boskością.
Taniec od najdawniejszych czasów wiązał się z magią. Zawsze był ważnym elementem w obrzędach związanych z życiem, śmiercią, polowaniem, wojną oraz uprawą roli. Taniec hinduski wywodzi się z przekonania, że nasze ciało od zawsze związane jest z muzyką. Nasz organizm pracuje rytmicznie: uderzenia serca, wdechy i wydechy, proces trawienia. Dzieci w łonie matki czują bicie jej serca oraz słyszą rytm wypowiadanych przez nią słów. Taniec hinduski nie jest już tylko tańcem stanowiącym część obrzędów religijnych. Obecnie wykorzystywany jest w filmach kina bollywoodzkiego.
2. Specyfika tańców hinduskich
Różne style tańca orientalnego łączą się przez dwa wspólne elementy, taniec i wyraz. Cechą specyficzną dla tańców hinduskich są symboliczne gesty, tzw. mudry, które stanowią skodyfikowany język gestów. Widzowie odczytują te gesty i dzięki tej umiejętności potrafią śledzić przebieg spektaklu. Te taneczne przedstawienia to pewnego rodzaju ilustracje gestami do opowiadań pochodzących ze świętych ksiąg hinduizmu.
Do tańców orientalnych wykorzystuje się specjalne rekwizyty. Do najpopularniejszych należy woal. Powinien być on wykonany z szyfonu lub cienkiej żorżetki. Ważny jest odpowiedni dobór długości, która powinna być równa trzykrotnej odległości od końca palca środkowego dłoni do środka mostka. Szerokość z kolei mierzona jest od podłogi, aż po pępek.
W tańcu hinduskim ogromne znaczenie ma improwizacja. Bardzo ważny jest subiektywny odbiór muzyki i poddanie się jej. Ruchy rąk, głowy, bioder nie muszą być idealne. Dużo bardziej liczą się uczucia, które one wyrażają. Nauka konkretnej choreografii na zajęciach tańca hinduskiego może przynieść efekty, ale nie rozwija artystycznie. Wystarczy przesunąć muzykę, żeby początkujące tancerki, które znają już podstawowe kroki, nie były w stanie do niej poprawnie zatańczyć. Pierwszym krokiem nauki tańca hinduskiego jest wyczucie muzyki. Dopiero później można doskonalić technikę.
